نمیدانم چی بنویسم

من شکوفایی گل های امیدم را

در رویاها می بینم،

و ندایی که به من میگوید:

((گرچه شب تاریک است،

دل قوی دار

سحر نزدیک است!))

زمانی فراموشت خواهم کرد که:

عقلم خاموش , نفسم قطع , روحم در آسمان , تنم در زیر خاک….باشد

خداوندا !

دستانم خالی اند و دلم غرق در آرزوها
یا به قدرت بی کرانت دستانم را توانا گردان،
یا دلم را از ارزوهای دست نیافتنی خالی کن

افسوس كه عشق جاودانه نيست. عشق ، گل سرخيست  كه طاقت طوفان را ندارد

عشق  يك خاطره سبز است كه از آمدن پائیزمي ترسد

آري آغاز دوست داشتن است

گرچه پايان راه نا پيداست

من به پايان دگر نينديشم

كه همين دوست داشتن زيباست

آدم ها در شرایط سخت و دشوار چهره اصلی خودرا نشان میدهند

خدایا ”  کمکم کن که وقتی عصبانیم بتوانم سکوت

کنم و حرفی نزنم که بعداً پشیمان شودم……..

دوست ندارم که مثل همه از خدا بخواهم که در زندگی هیچ غمی

نباشد,چرا که شادیها در کنار غمهاست که معنا پیدا میکنند و زیبا

میشوند

تنها از خدا میخواهم که درک حضورش را تمام لحظه های زندگی به همه ای

مخلوقاتش عطا کند ,که آن وقت  هیچ مشکلی توان شکستن  ما را ندارد

از زندگي هرآنچه لياقتش را داريم به ما ميرسد

نه آنچه که آرزويش را داريم.

نمی گویم فراموشم مکن هرگز

ولی گاهی به یاد آور رفیقی را

که می دانی نخواهی رفت از یادش